198.
Την φωτογραφία αυτή την δημοσιεύω όχι τόσο για την αισθητική της αξία όσο γι' αυτό που συμβολίζει. Την συμμετοχή και τον αγώνα των πολιτών της πόλης που ζω για να σωθεί το δέντρο της πλατείας που βλέπετε μαζί με τους λαγούς που κατοικούν εκεί (αν παρατηρήσετε προσεκτικά φαίνονται δυο κοντά στο δέντρο). Τα σχέδια του δήμαρχου και των συμφερόντων που αντιπροσώπευε ήταν να το ξιλώσει και να φτιάξει υπόγειο parking. Ωστόσο η άμεση κινητικότητα των ανθρώπων με την καμπάνια υποστήριξης της χλωρίδας και πανίδας που οργάνωσαν έσωσαν την μικρή πλατεία. Μακάρι να γίνονταν τέτοια πράγματα και σε 'μας...
5 σχόλια:
Χαχαχα!,
θα έτρεχαν οι Θεσσαλονικείς να σώσουν ένα...δέντρο!
Χαχαχα!,
για κλάματα είμαστε...
τουλάχιστον για κλάματα τέρτουλ. Εδώ κάηκε ολόκληρη η Ελλάδα και δεν άνοιξε ρουθούνι... δεν κοιτάμε ούτε το δάσος ούτε το δέντρο, ούτε τα χάλια μας τα ίδια.
Από την πολιτισμένη Ευρώπη απέχουμε σε πολλά σημεία έτη φωτός δυστυχώς...
Μα που την θυμήθηκες αυτήν την ιστορία βρε;..
Α ρε, ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΗ ΣΑΣ ΜΝΗΜΗ!
Είναι βλέπεις που εμείς τους δώσαμε τα φώτα μας. Για αυτό μετά μείναμε στα σκοτάδια...
Σε συλλογικό επίπεδο όντως είμαστε για κλάμματα, υπάρχουν όμως αρκετοί με οικολογική συνείδηση. π.χ. στην πολυκατοικία που μένω, ο οικοπεδούχος έβαλε όρο στον εργολάβο να μην κόψει την ελιά που υπήρχε στο οικόπεδο κι εκείνος το δέχτηκε. Έτσι εκτός από τα άλλα που φυτέψαμε, έχουμε και την ελιά που υπήρχε. :-)
Στα σχολεία πάντως υπάρχει έντονη περιβαλλοντική δράση και βλέπω φως στον ορίζοντα. Τουλάχιστον οι νέοι κάνουν ό,τι μπορούν.
χαίρομαι που ακούω τέτοια πράγματα και εύχομαι τα νέα παιδιά να μεγαλώσουν με τέτοιου είδους ευαισθησίες. Αυτό που έγινε το καλοκαίρι στην Ελλάδα και η αντιμετώπιση της όλης υπόθεσης από την πλειοψηφία των πολιτών ήταν για κλάματα. Φάνηκε πολύ καλά στις τελευταίες εκλογές πως σκέφτεται ο μέσος Έλληνας. Πολίτης για μπάτσες...
Δημοσίευση σχολίου